Hoe kijken vier generaties naar Keti Koti met extreemrechtse sentimenten in het kabinet?

Op 1 juli wordt Keti Koti en Dia di Abolishon, de afschaffing van de slavernij in Nederland, Suriname, Curaçao, Saba, St Eustatius, St Maarten, Bonaire en Aruba gevierd. Dit jaar ligt de viering onder een vergrootglas. De aanwezigheid van extreemrechtse sentimenten in het nieuwe kabinet en de winst van de PVV hebben in aanloop naar Keti Koti tot fel protest geleid. Zo was Kamervoorzitter Martin Bosma (PVV) door de organisatie NiNsee uitgenodigd, wat op veel verzet stuitte. Eerder noemde Bosma het slavernijverleden en de herdenking: "slavernijgedram", "anti-blank racisme", en "propaganda en indoctrinatie". Zijn uitnodiging werd uiteindelijk ingetrokken na een gesprek met NiNsee, dat om excuses had gevraagd voor zijn woorden maar niet kreeg.

Maar Bosma is niet de enige die zich neerbuigend uitlaat over deze belangrijke viering. Hoe beïnvloedt een kabinet met extreemrechtse sentimenten de Keti Koti-viering voor aanwezigen? Lilith-verslaggever en huisfotograaf Ariela Slakhorst stelde die vraag aan vier generaties tijdens de herdenking in het Oosterpark en de viering op het Museumplein.

Naomie Pieter (33)
“Voor mij is vandaag een belangrijke viering, ongeacht wat er gebeurt in de wereld. In de afgelopen jaren heb ik mogen zien hoe media extreemrechts hebben genormaliseerd. Het is outrageous. Mijn viering, mijn herdenking is niet afhankelijk van NiNsee, tegelijkertijd organiseert NiNsee een nationale herdenking waar ik graag bij ben en daarom vind ik het wel pijnlijk om hier te staan en te horen hoe het kabinet bedankt wordt. Dat geeft een nare nasmaak. Het gaat me niet alleen om extreemrechts, maar ook de normalisering vanuit mijn mensen zelf. Zoals Linda Nooitmeer die dit als voorzitter van NiNsee doet.”

Lakisha Tjon A Njoek (22)
“Het is jammer dat wij als community ons eerst moeten laten horen, voordat ze (red: NiNsee) beseffen dat iets niet kan. Aan de ene kant is het ook wel weer mooi om te zien dat er zoveel handtekeningen waren verzameld. Dus dat iedereen zich wel echt hard maakt voor de zaak. Maar ik was best gedemotiveerd om te gaan (naar Oosterpark -red), terwijl ik het meestal wel heel mooi vind om bij de herdenking te zijn. Het voelt nu een beetje als een poppenkast.”

Lucresia Molhoop (70)
“Het doet pijn, maar ik heb vertrouwen in de jeugd van morgen. Ik weet dat ze ons zover gaan krijgen. Dat die pijn die ik nu voel, dat zij dat niet hoeven te voelen. Ik ben trots op ze en ik weet dat ze het kunnen.”

Irene Hin
 (51)
“Daar is heel veel over te zeggen, maar vandaag kies ik ervoor om hier te zijn, echt in gedachte en in verbinding met de voorouders. Ik wil echt stilstaan bij het leed en ook de kracht waardoor wij hier kunnen staan en zijn, anders ben ik toch weer bezig met de ander. ”


Genoten van dit artikel? Word ‘friend’ van Lilith en support onze journalistieke en feministisch platform of doneer

Enjoyed this article? Become our friend and support us or donate

Foto’s: Ariela Slakhorst. Edit: Bete van Meeuwen