Live Love Laugh, Lilith: Bridgerton

Iedereen houdt ervan om zijn goede smaak aan anderen op te dringen, zo ook wij. In ‘Live Love Laugh, Lilith’ kun je elke maand de favorites van je favo redactie voorbij zien komen. Van tv-programma’s waar je je in kunt verliezen, tot boeken die je zou moeten lezen, podcasts die je zou moeten horen of toneelstukken die je zou moeten zien. Soms vanwege de urgente onderwerpen die ze aansnijden, andere keren omdat we het allemaal verdienen om soms onze hersenen uit te kunnen schakelen, onderuit te hangen op de bank tv te kijken. Dit keer het woord aan kostuumdrama aficionada Isabel Sheridan en haar haat-liefde verhouding met de period dramas en showstopper van het PD seizoen: Bridgerton.

Mijn vrienden grappen vaak dat ik diep van binnen een witte huisvrouw van middelbare leeftijd ben. Hoewel dit haaks staat op mijn zelfbeeld (hippe, feministische millennial mét smaak en pigment, kuch), moet ik toegeven dat ze een punt hebben. Van jongs af aan ben ik namelijk geobsedeerd met Westerse kostuumdrama’s. Van het Tudor tijdperk tot Queen Victoria tot de Wereldoorlogen. Geef me kostuums, geef me drama! Ik ben niet kieskeurig.

Kleurenblind casten 

Toch heeft ook een omnivoor als ik haar voorkeuren. Als zelfbewuste vrouw van kleur zit de onderrepresentatie van zwarte personages binnen het genre me vaak niet zo lekker. Gezien mensen van kleur eeuwen onderdrukt, verhandeld en onzichtbaar gemaakt zijn, spelen ze zelden (lees: nooit) een prominente rol in de literaire werken waarop veel van mijn favoriete kostuumdrama’s gebaseerd zijn. De hoofdrollen gaan dan ook vaak (lees: altijd) naar witte acteurs. Een Elizabeth Bennet (Jane Austen’s Pride & Prejudice, red.) met Afrikaanse features en box braids is immers niet bepaald historisch ‘accuraat’.

Het ‘inclusieve’ kostuumdrama is tot mijn (gemengde) vreugde echter steeds meer in trek. Stukje bij beetje verkiezen steeds meer makers binnen het genre een diverse cast boven historische accuraatheid. De manier waarop ze diversiteit hun film of serie binnen fietsen ligt soms wat lastig. Een favoriete methode is namelijk colourblind casting: hierbij wordt er gecast zonder daarbij naar de etniciteit van de acteur te kijken of ras op wat voor manier in het stuk te benoemen (laat staan te problematiseren). Kijk maar naar de meest recente adaptation van The personal history of David Copperfield van Charles Dickens met in de hoofdrol Dev Patel, een Londense acteur van Indiase komaf. Je denkt: ‘tof!’, want meer acteurs van kleur op het witte doek. Maar ook gevaarlijk aangezien colourblind casting verdomd veel weg heeft van de bekende spreuk ‘oh, maar wij zien geen kleur hoor’. Want hoewel dat vaak ‘goed bedoeld’ is, ontken je daarmee ook het idee dat (institutioneel) racisme bestaat en best wel een ding is.

Bridgerton (spoiler alert!) 

Maar wanneer het goed gedaan wordt, is het ook echt goed.
Een nieuw kostuumdrama dat zich bedient van een kleurrijke cast is de nieuwe Netflix serie Bridgerton. Bridgerton is een decadent Gossip Girl-esque schouwspel dat zich afspeelt in de high society van het 19e eeuwse Londen. Kleurrijke kostuums, extravagante decors: Netflix heeft kosten nog moeite bespaard om hun period piece leven in te blazen. En zulke uitgebreide, steamy seksscènes, dat ze al op menig pornosite te bewonderen zijn! En laten we vooral niet de sterke vrouwelijke personages vergeten (inclusief feministisch randje wat zeker niet in elk kostuumdrama te halen valt).

Dapnhe Bridgerton en de Duke of Hastings - Netflix

De serie draait om de welgestelde familie Bridgerton. Oudste dochter en fresh faced debutante Daphne Bridgerton (knap-en-onschuldig-meisje troop) is op ook naar een geschikte huwelijkskandidaat. Net als alle anderen Londense chimeids van die tijd, gecoacht door hun bloeddorstige moeders die over lijken gaan als het aankomt op het binnenhalen van de perfecte match voor hun kroost. Daphne ontmoet de knappe Duke of Hastings (sexy-man-met-mysterieus-geheim troop) en er ontstaat uiteraard een verhouding tussen de twee. Bridgerton is soapy, grappig, dramatisch én in bezit van een eigentijdse Gossip Girl in de gedaante van Lady Whistledown, die de hele ton teistert en vermaakt met haar zelfgeschreven roddelblad. 

De pièce de résistance van deze uitbundige show is toch wel de diverse cast. Van de statige Lady Danbury, tot de slimme modiste Delacroix, tot de veeleisende roddelfanaat Queen Charlotte. Bridgerton heeft well rounded personages van kleur in overvloed: rijk, arm, goed, slecht, slim, grappig. Op een eerste oogopslag lijkt ook deze serie kleurenblind gecast, maar niets is minder waar. Op subtiele wijze wordt al vroeg duidelijk dat ras in deze wereld wel degelijk bestaat, wanneer Lady Danbury vertelt wat er allemaal veranderd is sinds de koning verliefd werd op ‘een van ons’. Ze verwijst hier naar Queen Charlotte die volgens sommige historici Afrikaanse roots zou hebben. 

Op deze manier gaat Bridgerton verder dan simpelweg kleurenblind casten. Er ontstaat een nieuw soort kostuumdrama. Een mix van geschiedenis en fantasy, waarbij de rol van zwarte mensen in een bepaalde tijd opnieuw ingevuld wordt. En uiteindelijk gaat dat verder dan bepaalde acteurs toegang geven tot bepaalde rollen of zelfs het idee van representatie. Het geeft acteurs van kleur de kans om een personage in een kostuumdrama te spelen zónder te doen alsof ze niet over een niet witte etniciteit beschikken. Dat is pas inclusief casten. 

Niet alle liefhebbers van het genre zullen het met me eens zijn, maar ik hoop dat Bridgerton de toon zal zetten voor many kostuumdrama’s to come. Aan de kijkcijfers zal het in ieder geval niet liggen: het is nu al de best bekeken nieuwe serie ooit op Netflix. 

Illustratie: Iwan Smit

Genoten van dit artikel? Word ‘friend’ van Lilith en support onze journalistieke en feministische platform.

Enjoyed this article? Become our friend and support us.