Live Love Laugh, Lilith: Years and Years

Iedereen houdt ervan om zijn goede smaak aan anderen op te dringen, zo ook wij. In ‘Live Love Laugh, Lilith’ kun je elke maand de favorites van je favo redactie voorbij zien komen. Van tv-programma’s waar je je in kunt verliezen, tot boeken die je zou moeten lezen, podcasts die je zou moeten horen of toneelstukken die je zou moeten zien. Soms vanwege de urgente onderwerpen die ze aansnijden, andere keren omdat we het allemaal verdienen om soms onze hersenen uit te kunnen schakelen, onderuit te hangen op de bank tv te kijken. Deze maand het woord aan emotioneel wrak Carmen Felix over haar allerfavorietste almost-reality-serie Years and Years.

Ik heb het gevoel dat ik dit al heel vaak heb geroepen sinds ik de serie zag maar: Years and Years is het beste dat ik heb gezien tijdens de coronapandemie. Misschien juist omdat ik geen idee had wat me overkwam, qua situatie in de buitenwereld en dat ook nog eens exact het thema van de serie is, misschien omdat het gewoon echt retegoed gemaakt is. Als je nog geen idee hebt waar ik het over heb, laat me je dan even aan de hand nemen. 

Years and Years is een Britse dramaserie die in 2019 op BBC One werd uitgezonden en een jaar later bij ons op de NPO plus streamingdienst verscheen. De serie, geschreven door Russell T Davies die je misschien kent van Queer as Folk en Doctor Who, zit meteen onder je huid. Het verhaal draait om een Trump-achtige politica gespeeld door Emma Thompson die de wereld langzaam maar gestaag naar de klote aan het helpen is en een disfunctionele familie: The Lyons family, bestaande uit vreemdgangers, werklozen, racisten en dementerenden. 

Familieperikelen

Oké dat vereist iets meer uitleg. De Lyons zitten als volgt in elkaar: Daniel is getrouwd met z’n man Ralph, Daniel’s broer Stephen en z’n schoonzus Celeste zitten in een tamelijk liefdeloos heterohuwelijk dat vooral draait om hun ietwat rare kinderen, jongste zus Rosie is mindervalide en op zoek naar een nieuw liefje en oudste zus Edith reist de wereld over als milieuactivist. En dan heb je nog oma Muriel, een pinnige oude dame. De serie gaat van start op een super belangrijke avond in 2019 en neemt je in verhoogd tempo mee door de jaren daarna. 

Wat je als kijker ziet zit zo dicht tegen de waarheid aan dat het creepy is, op een Black Mirror-manier maar dan nog dichter op onze eigen realiteit. We zien een extreem-rechtse politicus het volk opjutten, we zien dat het werkt, we zien een gigantische vluchtelingencrisis in de meest pijnlijke scènes ooit, we zien een onbekend maar gigantisch en dodelijk virus de hele wereld ontregelen, we zien een milieuramp, we zien een economische ramp, we zien relaties kapotgaan: en de hele tijd denk je ‘pardon, waarom is dit zo levensecht, ik had toch verdomme een dramaserie aangezet?’

Grienmateriaal

Ik zal je zeggen: ik heb goed lopen grienen door het gevoel wat Years and Years zo goed over weet te brengen en wat corona aan het begin van vorig jaar ook exact deed. Het gevoel van een globale dreiging, het gevoel van we zitten allemaal in hetzelfde schuitje en dat schuitje begint steeds meer vol water te lopen. Maar ook op microniveau: een schoonmoeder die veel minachting voor haar zwarte schoondochter lijkt te voelen, een ontspoorde tiener die een illegale operatie probeert te ondergaan, een man die verliefd wordt op een andere man die niet z’n echtgenoot is, alles voor ‘m opzij zet en daar dan de hoofdprijs voor moet betalen, een stel dat al hun spaargeld kwijtraakt tijdens een economische crisis, dit alles terwijl er op tv iemand naar ze staat te schreeuwen dat dit allemaal de schuld van migranten is - het komt allemaal voorbij en het komt allemaal binnen.

Years and Years is dan ook veel meer dan gewoon een zoveelste dramaserie, het is ‘realiteit-plus’ voor mij. Alles waar wij mee dealen op dit moment als bewoner van deze aardbol komt voorbij, plus: we zien hoe verschrikkelijk het uit kan pakken als we op deze voet doorgaan. Tel daar wat much needed queerverhaallijnen bij op die ‘er gewoon zijn’ en je hebt een zesdelige miniserie die na het afkijken nog maanden in je hoofd blijft zitten. 

It’s a Sin

Russell T Davies heeft blijkbaar de smaak flink te pakken want vanaf volgende week is ook zijn nieuwe miniserie op de NPO te zien: It’s a Sin. Deze keer volgen we een 18-jarige homo die gaat studeren in het Londen van 1981 en hier een groep vrienden vindt, net op het moment dat het aids-virus Engeland binnendringt. Ik zit alvast klaar met een keukenrol voor m’n tranen.

It’s a Sin is vanaf vrijdag 5 maart te zien op NPO plus en Years and Years kan je daar, als het goed is, ook nog vinden. Als je zo iemand bent die graag verzucht dat er alleen maar troep op je streamingdiensten staat, stel ik voor dat je m’n bindend kijkadvies ter harte gaat nemen

Genoten van dit artikel? Word ‘friend’ van Lilith en support onze journalistieke en feministische platform.
Enjoyed this article? Become our friend and support us.