Statement Clarice Gargard: ‘Racisme en geweld propageren is geen mening, maar regelrechte haat’

FOR AUDIO AND OR ENGLISH, BELOW

In 2017 deed Clarice Gargard live verslag van een anti-Zwarte Pietendemonstratie, wat resulteerde in meer dan 7.000 haatberichten. Uit die berichten selecteerde het OM 25 personen die de komende dagen terecht zullen staan. De verdachten staan terecht vanwege de intimidatie, haat, het oproepen tot geweld en het racisme dat zij in 2017 richting Gargard persoonlijk en meer algemeen richting de aanwezigen van de anti-Zwarte Pietendemonstratie in Amstelveen hebben geuit.

De afgelopen week is er binnen media veel te doen geweest rondom de Officier van Justitie wier handtekening staat onder het voorwaardelijk sepot in de zaak tegen Akwasi. Deze Officier van Justitie was in het verleden bestuursvoorzitter van het Meldpunt Discriminatie. Gelijktijdig met haar nam ook anti-racisme activist Mitchell Esajas, bekend van onder meer KOZP, zitting in het bestuur. Na berichtgeving hierover van anonieme en extreemrechtse Twittertrollen, besloten media dat bericht over te nemen, insinuerende dat mevrouw Vreekamp bevooroordeeld zou zijn in de zaak tegen Akwasi, omdat zij tegen discriminatie is.

Toevalligerwijze behandelde deze Officier van Justitie ook de zaak waarin Clarice Gargard benadeelde is. Hoewel de zaken niks met elkaar te maken hebben, werd mevrouw Vreekamp op zondagavond – na twee jaar aan deze rechtszaak te hebben gewerkt – van de zaak gehaald. Zowel Clarice Gargard als haar advocaat Sidney Smeets moesten dit via de media vernemen. De nieuwe Officier van Justitie, de heer Velleman, nam maandagochtend niet de moeite om zichzelf voor te stellen. Een uiteindelijk gesprek tussen Gargard, Smeets en Velleman – op initiatief van Smeets – had als effect dat het vertrouwen in Velleman en het Openbaar Ministerie bij Clarice Gargard is geschonden.

Gargard heeft besloten niet aanwezig te willen zijn bij de zittingen. Aanvankelijk werd haar medegedeeld dat ze in de rechtbank een statement mocht houden. Om onduidelijke redenen mocht dat uiteindelijk toch niet. Hieronder de inbreng die zij voor alle ophef schreef. Je kunt haar inbreng ook beluisteren, onderaan deze pagina, of op Spotify.

Geachte rechter, beste aanwezigen,

Het liefst ben ik hier niet. Dat klinkt wellicht vreemd, omdat we hier zijn naar aanleiding van een aangifte die ik zelf deed. Maar dat is niet omdat ik het zo fijn vind als slachtoffer in een discriminatiezaak in de rechtbank te staan.

Alleen, nadat ik ongeveer achtduizend haatreacties ontving op mijn liveregistratie van een antizwartepietdemonstratie in Amstelveen twee jaar geleden, kon ik niet anders dan een streep trekken.

Ik ben journalist en columnist en maak mij hard voor mensenrechten en strijd tegen sociale onrechtvaardigheid. Om die reden was ik ook bij de demonstratie aanwezig. Om mijn steun te betuigen en aanwezig te zijn om later mogelijk iets met dat verslag te doen.

De reacties die ik ontving varieerden van ‘terug naar je eigen land’ tot een ‘bom erop’. En dit zijn nog de milde varianten. Overigens kwam er naast het expliciete geweld en racisme ook nog flink wat seksisme en homofobie tussen neus en lippen door voorbij.

Je mag het met me oneens zijn, me tegenspreken, je tegen me verzetten zelfs en misschien schrijf ik wel over je. Maar racisme en geweld propageren is geen mening, maar regelrechte haat. En haat en discriminatie afkeuren, is niet iets waar we over kunnen discussiëren. Het zou de vanzelfsprekende norm moeten zijn.

Soms denken mensen dat digitale haat, bedreigingen en beledigingen minder erg zijn omdat het online gebeurt en niet offline. Maar ik durf te stellen dat het in sommige gevallen juist erger is, omdat je er niet aan kunt ontsnappen. Je moet namelijk wel op je laptop of telefoon kijken als je mee wil in deze samenleving, of, zoals ik, je werk wil doen.

Mij leverden deze dreigementen een gevoel van onveiligheid en verlies van controle op, omdat het zo anoniem is dat het gevaar van overal kan komen. Ik ben absoluut geen bang persoon, maar merkte dat ik ineens angstig werd als een vreemde me te lang aankeek in de supermarkt of in de bus aansprak. Het hoeft namelijk maar een keer raak te zijn.

Dit is niet de eerste keer dat ik haat ontvang en het zal waarschijnlijk ook niet de laatste zijn. Als zwarte vrouwelijke columnist krijg ik regelmatig beledigingen en bedreigingen naar het hoofd geslingerd, voor het doen van mijn werk en uiten van mijn mening of het simpelweg bestaan. Dit keer was het buitenproportioneel veel en ging het niet alleen over mij, maar iedereen die daar stond en gebruik maakte van hun demonstratierecht en alle zwarte mensen en mensen van kleur die durven denken dat zij ook inspraak hebben in het land waarin zij wonen en vaak geboren zijn.

Daarom gaat deze zaak voor mij om veel meer dan enkel Zwarte Piet. Het gaat over iets dat dieper ligt en zo lelijk en verdorven is dat velen - vooral witte Nederlanders - er niet rechtstreeks naar durven kijken, of er hardop over willen praten.

Soms is het op onzichtbare wijze aanwezig wanneer je niet uitgenodigd wordt voor een sollicitatiegesprek of een bezichtiging voor een nieuwe woning en dat hoogstwaarschijnlijk vanwege je achternaam, huidskleur en/of religieuze achtergrond is. Of staande gehouden wordt door de politie, omdat de gedachte is dat je onmogelijk met die huidskleur op legale wijze die mooie auto bemachtigd kan hebben. Soms is het explicieter door iemand uit te schelden, dood te wensen of te bedreigen vanwege wie ze zijn, waar ze vandaan komen en hoe ze eruitzien.

Dat is waar het mij om gaat vandaag. Racisme en discriminatie in Nederland die prominent aanwezig zijn en dwars door alle gelederen van de samenleving en politieke overtuigingen bestaan.  

Ergens heb ik medelijden met degenen die zoveel haat in hun hart dragen dat ze zich genoodzaakt voelen de meest verderfelijke opmerkingen naar een medemens te maken. Het is ook dieptriest als de dingen die je zo trots maken op je eigen cultuur, de dingen zijn waar een ander - die misschien wel een vriend, buur of collega kan zijn - onder lijdt. Sommigen stuurden de beledigingen en bedreigingen om hun kinderen te beschermen, stelden ze vergoelijkend. Maar bedenken niet dat ik - en anderen zoals ik - ook iemands kinds zijn.  

Mijn ouders komen uit Liberia. Zij hebben oorlog doorstaan, zijn hun land ontvlucht en hebben bijna alles verloren om de levens van hun kinderen te kunnen waarborgen. Ik zou hen niet eren als ik het toe zou staan dat anderen dat leven als minderwaardig behandelen.

Ik geloof niet per se in genadeloos straffen, omdat ik ergens de hoop heb dat mensen ook op andere manieren kunnen leren van hun gedrag. Daarom houden wij in onze vraag naar een schadevergoeding ook rekening met de draagkracht van een verdachte.

Niet omdat ik zo vergevingsgezind ben. Ik vraag nog steeds wat mij toekomt. Maar omdat ik - in dit proces tegenover mensen die mij en anderen zoals ik niet als mens zien - weiger mijn eigen menselijkheid te verliezen. Dat is in mijn optiek het echte verschil tussen ‘wij’ en ‘zij’ en niet zoiets willekeurigs als huidskleur, religie of afkomst.

Ik zei het al aan het begin. Het liefst ben ik hier niet maar als ik niets had gedaan, zou het betekenen dat ik accepteer dat racisme en discriminatie nou eenmaal onderdeel van de samenleving zijn. En dat weiger ik. Ik hoop dat anderen hier een voorbeeld aan nemen, dat zwarte mensen en mensen van kleur die dagelijks met racisme te maken krijgen zich gesterkt voelen.

En elke Nederlander - van welke kleur dan ook - beseft dat we ons wel kunnen verbazen over slechte dingen die gebeuren in de samenleving, maar dat het uiteindelijk aan ons is om er ook echt iets tegen te doen. 

In 2017, Clarice Gargard reported live on an anti-Black Pete demonstration, which resulted in more than 7,000 hate speeches. From those reports, the Public Prosecution Service selected 25 people who will be tried in the coming days. The suspects are on trial for the intimidation, hatred, incitement to violence and racism that they expressed towards Gargard personally and more generally towards those present at the anti-Black Pete demonstration in Amstelveen.

In the past week there has been a lot of fuss in the media about the Public Prosecutor whose signature is under the conditional dismissal in the case against Akwasi. In the past, this Public Prosecutor was chairman of the board of Meldpunt Discriminatie. Simultaneously with her, anti-racism activist Mitchell Esajas, known from KOZP, among other things, also took a seat on the board. Anonymous and far-right Twitter trolls reported on their additional positions, media decided that this was a case they should report on, insinuating that Ms. Vreekamp would be biased in the case against Akwasi because she is against discrimination.

Coincidentally, this Public Prosecutor also dealt with the case in which Clarice Gargard is the plaintiff. Although the cases have nothing to do with each other, Ms. Vreekamp was removed from the case on Sunday evening - after two years of working on this lawsuit. Both Clarice Gargard and her lawyer Sidney Smeets had to hear this through the media. The new Public Prosecutor, Mr Velleman, did not bother to introduce himself on Monday morning. The eventual conversation between Gargard, Smeets and Velleman - on the initiative of Smeets - took away all confident Gargard had in the in the Public Prosecution Service and Mr. Velleman in particular.

Gargard has decided not to attend the hearings. Initially, she was informed that she could make a statement in court. For unclear reasons, this was ultimately not allowed. Below is the statement she wrote before all the fuss. You can also listen to her input, at the bottom of this page, or on Spotify.

Dear judge, dear attendants,

I would rather not be here. That may sound strange, we’re here because of the report I filed myself. But I didn’t do that because I enjoy being a victim in a discrimination case in court.

But after I received about eight thousand hate responses to my live registration of an anti-black pete demonstration in Amstelveen two years ago, I had to draw the line.

I’m a journalist and columnist and am committed to human rights and the fight against social injustice. That’s why I was present at the demonstration. To show my support and possibly report on it later.

The responses I received ranged from "go back to your own country" to a "throw a bomb on them." And these are the milder varieties. Besides the explicit violence and racism, there was also a lot of sexism and homophobia served on the side.

You may disagree with me, contradict me, even resist against me, and I might write about you. But promoting racism and violence is not an opinion. It is outright hatred. And whether we disapprove hate and discrimination is not up for discussion. It should be the norm to be against it.

Sometimes people think that digital hatred, threats and insults have lesser impact because it happens online and not offline. But I dare say that in some cases it is actually worse, because you cannot escape it. You have to check your laptop or phone if you want to participate in society or, like me, do your job.

These threats made me feel insecure and as if I lost control, because of their anonymity, the danger can come from anywhere. I am definitely not a scared person, but I suddenly became anxious when a stranger looked at me for too long in the supermarket or on the bus. Because it only takes one person to follow through on the threats.

This is not the first time I have received hate and it probably won't be the last. As a black female columnist, I regularly receive insults and threats for doing my job and expressing my opinion, or simply existing. This time it was of an exorbitant amount, and it was not just about me, but everyone who stood there and made use of their right to demonstrate and all the black people and people of color who dare to think that they also have a say in the country in which they live and often are born.

That is why this case is about much more to me than just Black Pete. It is about something that lies deeper and is so ugly and depraved that many people - especially white Dutch people - do not dare to look at it directly or talk about it out loud. 

Sometimes it is invisibly present when you are not invited for a job interview or a viewing for a new home and that is most likely because of your last name, skin color and / or religious background. Or when you’re pulled over by the police because it is presumed impossible that someone with your skin color can legally obtain a nice car. Sometimes it is more explicit by insulting, or threatening to kill someone because of who they are, where they come from, and what they look like.

That is why I’m here today. Racism and discrimination is prominently present in the Netherlands and exists across all ranks of society and political beliefs.

Somehow, I pity those who have so much hatred in their hearts that they feel compelled to make the most pernicious remarks to a fellow human being. It is also very sad when the things that make you so proud of your own culture are the things that someone else - who might be a friend, neighbor or colleague - suffers under. Some sent the insults and threats to protect their children, they stated. But don't keep in mind that I - and others like me - are someone's child too.

My parents are from Liberia. They have survived war, fled their country and lost almost everything to save the lives of their children. I wouldn't honor them if I allowed others to treat that life as inferior.

I don't necessarily believe in merciless punishment, because I have the hope that people can learn from their behavior in other ways too. That is why we also take the financial capacity of a suspect into account in our request for compensation.

Not because I'm so forgiving. I’m still asking what I am owed. But because I refuse to lose my own humanity - in this process against people who don't see me and others like me as human. That, in my view, is the real difference between "us" and "them" and not something as arbitrary as skin color, religion or ethnicity.

I said it at the beginning. I would rather be here, but if I had not done anything, it would mean that I accept that racism and discrimination are simply part of society. And that,  I refuse. I hope others will take this as an example, that black people and people of color who face racism on a daily basis will feel empowered.

And every Dutch person - of every color - realizes that we can be shocked at bad things that happen in society, but that it is ultimately up to us to actually do some