Live Love Laugh, Lilith: Real Housewives of Atlanta
Iedereen houdt ervan om zijn goede smaak aan anderen op te dringen, zo ook wij. In ‘Live Love Laugh, Lilith’ kun je elke maand de favorites van je favo redactie voorbij zien komen. Van tv-programma’s waar je je in kunt verliezen, tot boeken die je zou moeten lezen, podcasts die je zou moeten horen of toneelstukken die je zou moeten zien. Soms vanwege de urgente onderwerpen die ze aansnijden, andere keren omdat we het allemaal verdienen om soms onze hersenen uit te kunnen schakelen, onderuit te hangen op de bank tv te kijken. Deze maand het woord aan Lilith’s redactiemanager Aïda Sium, die vertelt over haar liefde voor de Housewives.
Ik ben van nature een huismus met regelmatige wilde uitspattingen. Door de lockdown heb ik vooral minder afspraken hoeven te cancellen en meer tijd gehad om de archives in te duiken voor obscure muziek, meer te lezen en vooral docu’s, series en films te bingen. Dat deed ik pre-lockdown eigenlijk ook al ongegeneerd. Vandaar dat ik niet begrijp waarom Netflix nog steeds vraagt of ik verder wil kijken. Duh!
Real Housewives of Atlanta
Real Housewives of Atlanta (RHOA) is mijn eerste realityshow-liefde. RHOA en ik hebben sinds 2009 een polyamoreuze verhouding, ik kijk namelijk ook de Housewives-tegenhangers in NYC, Beverly Hills en Orange County. Escapisme en ontspanning to the max! Er zijn er nog véél meer, maar dit zijn in chronologische volgorde mijn favorieten. Omdat ik meerdere steden volg, is er altijd wel iets om te kijken. (Ik weet niet waarom ik me trots voel terwijl ik dit schrijf, alsof het een accomplishment is.)
In tegenstelling tot de overige steden die op misschien 2 zwarte vrouwen na, een compleet witte cast hebben, bestaat de Atlanta cast alleen uit zwarte vrouwen. Alleen maar zwarte vrouwen. Behalve een aantal seizoenen met de OG Kim Zolciak (Tardy for the Party?), die wit is. Maar het gaat nu even niet over Kim. Ik benadruk de zwarte cast omdat de cast uit de gehele Real Housewives-franchise voor 99,9% uit witte vrouwen bestaat. Zwarte vrouwen werden voor RHOA in een reality show nooit op de voorgrond gezet, de enige plek waar we op konden rekenen was een bijrol in iemands anders z’n verhaal. Hoe de castleden praten, de intrinsieke drive om succesvol te zijn en de onbeschaamtheid van hun voluptueuze lichamen geven me een gevoel van herkenning en dat zelfvertrouwen geeft ook op me af.
In RHOA volgen we het leven van een wisselend aantal zwarte succesvolle vrouwen die in Atlanta, ook wel Black Mecca genoemd, wonen en werken. Sommigen kennen elkaar al jarenlang en andere ontmoeten elkaar in de show. De vrouwen zijn professioneel succesvol, runnen een huishouden, zijn open over hun liefdesleven en emotionele bagage. Net zoals in elke kennis- en vriendenkring zijn er karakters met wie je direct een ride-or-die klik hebt en karakters waar je om het zo te zeggen niet eens op zou pissen als ze in brand staan. Laten we eerlijk zijn. Mijn favoriete castleden zijn Porsha Williams, Kandi Burruss ( ja die van Xscape) en ik twijfel nog over Kenya Moore. Alhoewel ik leef voor de slimme shade en clapbacks van Kenya schrikken haar hypocrisie en enorme gevoeligheid mij af.
Kenya is ex miss USA 1993 en nummer 6 Miss Universe zoals ze ons elke kans die ze heeft laat weten. Ze is heel slim en sneaky, heeft moeite om vriendschappen en relaties te behouden en heeft veel emotionele bagage omdat ze is achtergelaten door haar moeder toen ze kind was. Ik geniet heel erg van haar schurkenrol maar het zou in het echte leven nooit tussen ons kunnen werken. Wat ik wel inspirerend vind is dat ze op 47 jarige leeftijd nog moeder is geworden en open was over de IVF. Als ervaringsdeskundige kan ik beamen dat dit nog wel als een taboe kan voelen om er zo openlijk over te praten.
De levendige, hilarische, lichaam- en sekspositieve twerk-koningin Porsha is bijna alles wat ik in een vriendin zoek. Porsha is sinds seizoen 5 onderdeel van de cast, ze is kleindochter van Hosea Williams, een bekende civil rights leader. Ze was ten tijde van haar entree bij de cast vrouw van een ex-NFL speler, de scheiding kwam gelukkig zo snel dat ik z’n naam niet meer weet. Ze werd door haar ex-man nogal onder de duim gehouden en sinds haar scheiding is ze uit haar schulp gekomen en heeft ze zich ontwikkeld tot haircare ondernemer en BLM activist. Ze staat ook bekend om haar af en toe toch wel domme opmerkingen. Tijdens een historische tour dacht ze dat de Underground Railroad een echte trein was maar gezien het feit dat haar grootvader een civil rights leader was had ze moeten weten dat dit een netwerk van mensen en veilige huizen was die tot slaaf gemaakte mensen op zuidelijke plantages hielpen om vrijheid in het noorden te bereiken onder leiding van Harriet Tubman.
Kandi Burruss is zangeres, songwriter van je favoriete liedjes, ex-lid van Xscape en entertainment en horeca ondernemer. Ze is de meest succesvolste (rijkste) castlid en sinds haar komst in het 2de seizoen is volgens vele fans het format van de gehele housewives franchise veranderd van een kijk in het leven van (huis)vrouwen van succesvolle mannen naar een kijk in het leven van de professioneel succesvolle vrouw. Sommige castleden zijn niet eens huisvrouwen of getrouwd. Kandi is het soort hustler dat overal een kans in ziet, hoe ze RHOA gebruikt om al haar bedrijven te promoten. Zoals mijn personal favorite Bedroom Kandi, vrouwvriendelijke vibrator & toys. Genius!
RHOA heeft met een aantal iconische clapbacks, shades en reads een vaste plek ingenomen in black en queer pop culture. Zoals het moment dat ex-castlid Sheree Whitfield de discussie met haar party-planner eindigt met ‘who’s gon’ check me boo?’ Of Porsha Williams die met haar mede-castleden probeert te achterhalen wie een schadelijke roddel heeft verspreid en heel verbaasd ‘Who said that?’ vraagt. Voel je ‘m aankomen? Porsha said it. De Housewives-franchise staat ook bekend om de vele verhitte discussies, waarbij het wel eens fysiek is geworden. Elk seizoen eindigt met een reünie gehost door Andy Cohen (creator en father van de hele franchise), in een dramatische setting waarin de castleden in vol ornaat alle gebeurtenissen bespreken en herbeleven. Soort gladiators maar dan anders. Het is intens geweldig en ik moet vaak keihard lachen.
Stereotiep?
In het algemeen is er veel kritiek op reality shows en de Housewives-franchise is daar geen uitzondering op. Tuurlijk wordt er wat gemanipuleerd of gedramatiseerd, maar ik zou niks minder willen. Bij RHOA spelen racisme en stereotypering echter ook een rol. Critici vinden het stereotyperend hoe de zwarte vrouwen luid en boos worden afgebeeld en daarmee bevestigend in het angry black woman stereotiep. Ik begrijp waar de kritiek vandaan komt maar het zou voor mij pas problematisch zijn als dit het enige is dat we te zien krijgen. We zien ook hoe de vrouwen omgaan met verlies, liefde, opvoeden van kinderen en ondernemen. De diversiteit in hun privé-leven, afkomst, politieke overtuigingen, educatieve en sociaal-economische achtergronden toont juist dat er niet één type zwarte vrouw is. We zijn complex, veelzijdig en ja soms fucking boos.
Illustratie: Iwan Smit
Genoten van dit artikel? Word ‘friend’ van Lilith en support onze journalistieke en feministische platform.
Enjoyed this article? Become our friend and support us.