Live Love Laugh, Lilith: Master of None 3

Confession: ik ben niet vies van een beetje bingewatchen. Sterker nog, als ik eenmaal heb besloten een serie te volgen, dan moet iedere aflevering op bijna dwangmatige wijze achter elkaar worden geconsumeerd. Verwar dit alsjeblief niet met vurige passie, het is simpelweg een vierkante-ogenvariant op bodemdrift; mijn laptop wordt niet dichtgeklapt totdat de aftiteling van de allerlaatste aflevering van (het voorlopig) allerlaatste seizoen in beeld verschijnt. Dus toen Lilith redacteur Isabel Sheridan voorstelde om het nieuwste seizoen van Master of None te bespreken, betekende dat maar één ding: eerst seizoen één en twee bekijken. Dus dag sportschool (who am I kidding?) dag boeken en kranten, dag fatsoenlijk bereide maaltijden en dag terrasjes (as if) en hallo aan Dev, Arnold en Denise! 

Voor wie onbekend is met de serie - net als ik twee weken geleden: Dev, Arnold en Denise zijn de drie belangrijkste personages in de eerste twee seizoenen. Rachel – Devs love interest uit het eerste seizoen – komt ook regelmatig voorbij, maar voor de zuiverheid van mijn lofzang is het beter om haar achterwege te laten. Ze is eerlijk gezegd nogal saai en haar personage voegt weinig toe. Sowieso vind ik de afleveringen die niet louter om Devs liefdesleven draaien met kop en schouders boven de rest uitsteken. Don’t get me wrong: I am a sucker for love, zoals jullie verderop zullen lezen. Maar het wordt pas echt invoelbaar als de twee tortelduifjes – net als iedereen – speelbal zijn van de grote, boze, buitenwereld. Rachel lijkt in een vacuüm te bestaan. Maar daarover later meer. 

Fluitend naar huis 

In seizoen één en twee volgen we Dev’s wel en wee in de stad New York. Als kind van Indiase immigranten ondervindt hij dagelijkse racisme, ook in Hollywood; vooral dáár, de sector waarin hij probeert door te breken als acteur, terwijl hij gelijktijdig zijn liefdesleven en vriendschappen juggelt. De afleveringen waarin deze en andere sociale ongelijkheden genadeloos invoelbaar worden gemaakt, behoren tot de beste van het vat. Het helpt dat Master of None niet terugdeinst voor ongebruikelijke vormen. Neem bijvoorbeeld Ladies and Gentlemen, aflevering zeven uit het eerste seizoen. In de openingsscene worden twee parallele werelden gelijktijdig opgevoerd: Dev en Arnon zitten de tijd uit in een bar (biertje, slap zeveren) terwijl Dev’s collega – toevallig in dezelfde bar aanwezig – de ongewenste en opdringerige avances van een onbekende man probeert te weren. Wanneer de personages de avond afronden en naar huis lopen, wordt pijnlijk duidelijk hoe wezenlijk anders de ervaring van de wereld kan zijn. Terwijl Dev en Arnon fluitend naar huis slenteren, haast Devs collega zich angstig over de verlaten straten van New York. De man die ze eerder nog met veel moeite van zich af kon schudden, heeft haar opnieuw in het vizier. Hij achtervolgt haar vanaf de kroeg tot aan de voordeur, zij weet hem nog nét buiten te houden en belt de politie. Verderop in de aflvering vat Devs best friend Denise het treffend samen: “If you are born with a vagina, everybody knows, creepy dudes are just a part of the deal.” 

Alicia en Denise in Master of None - Netflix

Radicale ommezwaai

Gezien de gevoeligheid van de serie voor gendergaps en seksuele intimidatie, is het opvallend dat juist Aziz Ansari - vertolker van Dev en bedenker van de serie - in 2018 wordt beschuldigd van seksueel overschrijdend gedrag. Lange tijd houdt hij zich vrijwel stil (op een erg summier statement na) totdat hij in 2019 in bescheiden kring tijdens een intieme stand-up show het volgende zegt: “It’s a terrifying think to talk about. There were times I felt really upset and humiliated and embarrassed, and ultimately I just felt terrible this person felt this way. It made me think about a lot, and I hope I’ve become a better person.” Misschien dat deze ervaring deels een rol heeft gespeeld in de radicale ommezwaai van de serie? Hoe dan ook, in het vooralsnog laatste seizoen draait de lens weg van Dev en naar Denise en Alicia; een liefdesverhaal in vijf afleveringen.

Veel smaakvoller

Het is zoveel jaar later na het tweede seizoen. Denise heeft de stad verlaten en woont samen met Alicia in een groot huis aan de rand van New York, gelegen in een prachtig groene omgeving; een geprivilegieerd teruggetrokken bestaan dat tot dusver voornamelijk wordt vertolk door witte personages met een hoge sociaaleconomische status. Denk bijvoorbeeld aan Gossip Girl, maar dan veel smaakvoller. Ik zou mijn nier willen ruilen voor de kunst – en antiekverzameling van Alicia en Denise. Het is een verademing een zwart en lesbisch koppel zo te zien excelleren. Het vacuüm waar ik het eerder over had en personage Rachel van beschuldigde in te bestaan, gaat niet op bij Denise en Alicia. Uit eerdere seizoenen is al duidelijk gebleken tegen welke uitdagingen minderheden aanlopen. En het verdient een compliment dat het niet deze uitdagingen zijn die de relatie teisteren, maar zogenaamde “universele waarden”, zoals het een gebrek aan nabijheid en intimiteitsverlies.

 Meer echtheid 

Het hoogtepunt van dit seizoen is de aflevering waarin Alicia vruchtbaarheidsbehandelingen ondergaat. De eindeloze stroom herhalingen – hormoonspuiten toedienen, het monitoren van de groei van de eicellen, het terugplaatsen van de bevruchte cel in de baarmoeder – en de voorspelbaarheid van het narratief (ze wordt wel of niet zwanger, er is niet echt een tussenweg te bedenken) zouden aanleidingen kunnen zijn om dit verhaal te diskwalificeren voor verfilming. Maar juist de rauwe en dicht-op-de-huidvertolking, maakt deze aflevering zo ontzettend goed. Ik hoop dat Master of None deze lijn in de toekomst blijft voortzetten. I am a sucker for love, maar bovenal a sucker voor meer echtheid.