Genocide in Gaza: geen opinie maar een feit

In Gaza vindt een genocide plaats. Dat is niet gewoon de mening van Yousra Benfquih, maar een vaststelling op basis van informatie van talloze experts, mensenrechtenorganisaties, de WHO en de VN. Waarom laat men Israël begaan?

Het is geen opinie dat er geen humanitaire catastrofe, maar een genocide plaatsvindt in Gaza, zoals talloze mensenrechtenorganisaties – experts en academici – onder wie toonaangevende Joodse en Israëlische geleerden op het vlak van Holocaust- en genocidestudies zoals Omer Bartov en Raz Segal – en steeds meer landen wereldwijd bevestigen. Die genocidaire intentie is bovendien herhaaldelijk verbatim geuit door Israëlische politici en legerofficieren, onder wie president Yitzhak Herzog, minister van Defensie Yoav Galant, generaal-majoor Ghassan Alian, minister van Energie en Infrastructuur Israel Katz, en legerwoordvoerder Daniel Hagari.

Het is geen mening, maar geschiedenis, dat het verhaal niet begint op 7 oktober, maar in 1948, bij de koloniale bezetting van Palestina en de eerste Nakba, en nog eerder, bij de Balfour-verklaring van 1917. Het is niet mijn mening, maar onder andere die van de Israëlische historicus Ilan Pappé, dat het niet gaat om wraak of zelfverdediging, maar om een versnelde voortzetting van een beleid van 75 jaar structureel en acuut geweld, uitdrijving en etnische zuivering. Een beleid dat nu zijn laatste fase ingaat, ‘richting de vernietiging van de laatste restanten van het inheemse Palestijnse leven in Palestina’, volgens Craig Mokhiber, voormalig directeur van het VN-secretariaat voor de mensenrechten in New York.

Niet ik, maar de opstellers van een gelekt Israëlisch ministerieel document schetsen de blauwdruk voor die etnische zuivering, en noemen het huidige moment een ‘unieke en zeldzame kans’ om het langgekoesterde doel van de deportatie van Palestijnen uit historisch Palestina naar de Sinaï te bewerkstelligen.

Laatst beriep Netanyahu zich op de Bijbel om de genocide te rechtvaardigen. Het is niet mijn mening maar een feit, dat we dat in andere gevallen gewelddadig religieus extremisme zouden noemen: een term die, net als terrorisme, voorbehouden blijkt voor bepaalde bevolkingsgroepen.

Antizionisme

Het is niet mijn mening, maar die van talloze Joodse stemmen wereldwijd (onder wie Gabor Maté, Judith Butler, Naomi Klein, Noam Chomsky en Norman Finkelstein), dat het etnonationalistische regime van koloniale bezetting en apartheid een halt toeroepen niet antisemitisch is, maar antizionistisch.

Dat het om apartheid gaat, is trouwens ook niet zomaar mijn mening, maar die van autoriteiten als Human Rights Watch, Amnesty International, en de Verenigde Naties. Volgens diezelfde VN (met name Resolutie 3379) is zionisme een vorm van racisme en raciale discriminatie.

Het is niet mijn mening dat vluchtelingenkampen, residentiële gebouwen, scholen, kerken, moskeeën, ziekenhuizen (inclusief kanker- en kinderziekenhuizen en kraamafdelingen), VN-gebouwen, bakkerijen en watertanks bombarderen, medisch personeel en journalisten vermoorden,  witte fosfor gebruiken en burgers afsluiten van water, voedsel, brandstof en stroom schendingen zijn van het internationaal humanitair recht en oorlogsmisdaden.

Niet ik, maar het internationaal recht zegt dat burgers in bezet gebied systematisch bombarderen en collectief straffen illegaal is. Meer zelfs, als bezettende macht heeft Israël de plicht die burgers te beschermen. Volgens datzelfde internationaal recht (onder andere Resolutie 37/43) heeft een bezet volk bovendien het recht om zich tegen die bezetting te verzetten. Het is niet mijn mening maar een feit dat Palestijnen al jaren en jaren aan niet-gewelddadig verzet doen, zoals in de Great March of Return, waarbij 260 mensen werden doodgeschoten en 36.000 verwond.

Niet ik, maar de WHO toont met cijfers aan dat bijna de helft van de dodelijke slachtoffers in Gaza kinderen zijn, dat hun gemiddelde leeftijd 5 jaar is en dat er nu al meer kinderen zijn vermoord dan in de rest van gewapende conflicten in de wereld in de voorbije drie jaar bij elkaar opgeteld.

Langzame dood

Niet volgens mij, maar volgens Oxfam en de VN gebruikt Israël uithongering en ontzetting van humanitaire toegang als oorlogswapen, en sterven steeds meer Palestijnen door gebrek aan water (het geleverde water volstaat voor maar 4 procent van de inwoners), voedsel, brandstof, elektriciteit en medische voorzieningen. De VN waarschuwden gisteren nog uitdrukkelijk dat ‘burgers op het punt staan om te komen van de honger’.

Het is niet mijn mening maar die van Artsen Zonder Grenzen dat de situatie in de belegerde ziekenhuizen ongezien is, waar medische voorraden worden opgeblazen, afdelingen worden bestormd, patiënten en artsen worden neergeschoten, operaties, voordien uitgevoerd zonder verdoving (inclusief amputaties, operaties op kinderen, en keizersneden), vanwege het brandstof- en elektriciteitstekort zijn opgeschort. Ondertussen sterven pasgeboren baby’s en patiënten op intensieve omdat ze noodgedwongen van hun couveuses en beademingsapparatuur worden losgekoppeld. Zwangere vrouwen sterven door gebrek aan adequate zorg. Nog eens 15.000 Palestijnen dreigen in de vernielde ziekenhuizen een langzame dood te sterven.

Niet volgens mij, maar volgens onder meer Human Rights Watch klopt het niet dat ziekenhuizen worden gebruikt voor militaire doeleinden. Zelfs als dat zo zou zijn, quod non – ook in de aanvallen op Gaza in 2008, 2012, en 2014 zijn gelijkaardige claims onbevestigd gebleken – gelden de principes voorzorg en proportionaliteit. Dat zeg ik niet,  maar het Internationale Rode Kruiscomité.

Anderhalve keer Hiroshima

Niet ik, maar gezondheidsorganisaties waarschuwen voor een dreigende volksgezondheidscrisis in Gaza, waar de ontwrichte gezondheidszorg, de vernielde water- en sanitaire voorzieningen en de verslechterende weersomstandigheden het risico op de uitbraak van ziekten vergroten.

Het is niet mijn mening maar die van het Rode Kruis dat evacuatiebevelen (van meer dan 1 miljoen Palestijnen in Noord-Gaza) in combinatie met de grootschalige belegering in strijd zijn met het internationaal humanitair recht. Het is geen mening, maar een feit dat er op die zogenaamd veilige humanitaire corridor naar het zuiden mensen sterven bij bombardementen of omkomen door ontbering.

Niet ik, maar Amnesty International veroordeelt het toenemende dodelijke geweld op Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever, alsook de marteling en de mensonterende behandeling van het recordaantal Palestijnen dat er sinds 7 oktober willekeurig is gearresteerd.

Niet volgens mij, maar volgens Euro-Med Human Rights Monitor zijn er al meer dan 25.000 ton explosieven op de Gazastrook gevallen, wat overeenkomt met twee kernbommen, en anderhalf maal zoveel is als op Hiroshima.

Het kan daarom niet mijn mening zijn, maar louter een vaststelling, dat de zogenaamd universele mensenrechten selectief worden afgedwongen, er dubbele standaarden gelden naargelang de kleur en religie van de vermoorde kinderen en het verzet, en naargelang de geopolitieke belangen van het Westen.

Nu zou u van mening kunnen zijn dat dit alles toch een opinie is. Wel, zelfs als het een opinie was, dan nog mag ik dit alles zeggen, want daarvoor bestaat de vrijheid van meningsuiting. Hoewel: vreedzame protesten voor staakt-het-vuren worden verboden, net als Palestijnse vlaggen, vrijheidsleuzen, en mensen die de keffiyeh dragen worden tegengehouden. De kans is dus groot dat die vrijheid van meningsuiting niet voor mij opgaat.

Gelukkig maar dan, dat dit geen opinie is. Toch niet volgens mij.

Yousra Benfquih is doctor in de Mensenrechten en schrijver.

Dit artikel verscheen gelijktijdig in De Standaard

Beeld: Gayatri Malhotra