Live Love Laugh, Lilith: Working Moms

Iedereen houdt ervan om zijn goede smaak aan anderen op te dringen, zo ook wij. In ‘Live Love Laugh, Lilith’ kun je elke maand de favorites van je favo redactie voorbij zien komen. Van tv-programma’s waar je je in kunt verliezen, tot boeken die je zou moeten lezen, podcasts die je zou moeten horen of toneelstukken die je zou moeten zien. Soms vanwege de urgente onderwerpen die ze aansnijden, andere keren omdat we het allemaal verdienen om soms onze hersenen uit te kunnen schakelen, onderuit te hangen en op de bank tv te kijken. Deze maand het woord aan de nieuwste Lilith Mag hag en working mom Joyce Brekelmans.

Working Moms is de slechtste titel voor een comedyserie ooit, maar laat dat je vooral niet tegenhouden. Het kan natuurlijk een persoonlijke hang up zijn, maar de term ‘werkende moeder’ klinkt bijna als een verontschuldiging en beschuldiging tegelijk, terwijl de hoofdpersonen in de serie nu juist zo heerlijk unapologetic zijn. Kate en Anne - de centrale vriendschap waar de serie om draait - zijn onbeschaamd egoïstisch. Hun grappen zijn het soort gemeen dat je alleen met je beste vrienden in besloten kring mag zijn van jezelf. Misschien helpt het dat de serie Canadees is en de makers minder behoefte lijken te hebben om – zoals bij Amerikaanse series wel vaak het geval is – het leven van de moms te verzwaren met al te veel dwingende moraliteit. Hier geen heiligverklaring van het moederschap. Platte grappen a plenty, maar gelukkig niet zo eendimensionaal en voorspelbaar als in de ‘Bad Mom’-franchise.

Zeker in de eerste twee seizoenen zijn de scènes uit het leven gegrepen. De onvermijdelijke lekkende tietgrap kennen we nu onderhand wel, maar de charme zit hem ook in de herkenbaarheid. Het eeuwige gekut met kolfflesjes, waarvan het ene op onverklaarbare wijze altijd veel voller zit dan het andere. Het gerol met ogen als andere moeders zich in jouw ogen verschrikkelijk aanstellen. De “Are you fucking kidding me?” die is te lezen op het vermoeide gezicht van Sheila, de zwarte moeder in het ‘Mommy and Me’-klasje, als ze andere moeders “No” het “n-woord” hoort noemen. Vanaf de allereerste scène, waarin Kate, Anne en Frankie elkaars postnatale borsten recenseren, wordt duidelijk dat Working Moms niet zozeer leedvermaak als lotvermaak is. Maar dan wel zo goed geschreven dat ook mensen zonder kinderen er plezier aan kunnen beleven.

Quotable
Naast grappen grossiert de serie ook in lekkere oneliners. Zo zegt Frankie over de hel die hormoonhuishouding heet:

“Aside from how amazing it is, being a woman is garbage.”

Als Anne vertelt dat ze onverwachts ALWEER zwanger is, zegt Kate:

“You know you’ve got options, right? I’m just saying, you’re not stuck. If two kids are enough, great, you know. No need to ruin the marriage and break the bank on a whoopsie.”

Kate, over de vermeende erfelijkheid van sletterig gedrag:

“You were not slutty, you were just … eh … festive.”

De serie is natuurlijk geen universele vertegenwoordiging van het moederschap en is soms net iets te ‘girl boss’. Bijna alle hoofdrolspelers zijn wit, cis, able bodied, hoogopgeleid en hebben geld zat. Wat ik er wel echt goed aan vind, is dat niet gedaan wordt alsof het moederschap mensen enorm verandert. Als een sarcastische draak een kind krijgt, dan is ze waarschijnlijk nog steeds een sarcastische draak als ze achter een kinderwagen loopt. En als de moms iets willen, of het nu een baan, lsd of dick is, dan gaan ze ervoor. Baby be damned. Ook al wordt hen dat niet altijd in dank afgenomen.

Vuilbekkende misantropen

De serie werd geschreven door Catherine Reitman, die ook Kate Foster speelt en niet bang is om grote thema’s als abortus, machtsmisbruik en depressie op lichtvoetige doch evenwichtige wijze neer te zetten. Het enige dat ik nog steeds ongeloofwaardig vind (aan de eerste twee seizoenen, daarna vliegen ze vaker uit de bocht) is dat een stel vuilbekkende misantropen als Kate en Anne week in, week uit, vrijwillig in zo’n Mommy and Me-theekrans gaan zitten. Niets menselijks is hen echter vreemd, dus ik heb nu al zin in de ‘fresh hell’ die de makers voor seizoen vijf hebben bedacht.

Illustratie: Iwan Smit

Working Moms is te zien op Netflix. Seizoen 5 is beschikbaar vanaf 15 juni, dus je hebt nog twee weken voor een inhaal-bingewatch. Genoten van dit artikel? Word ‘friend’ van Lilith en support onze journalistieke en feministische platform.

Enjoyed this article? Become our friend and support us.